Hayır Demeyi Öğrenin!

Bugün oğlumla birlikte Kadıköy'den evimize minibüsle dönerken tanık olduğum durumu paylaşmadan edemeyeceğim...

Aslında yaşanan sahnenin kimbilir kaçıncısı yaşandı bilmiyorum ve bunun son olmayacağını biliyorum malesef...

Alkol kokusu bir yana kötü niyeti gözüne yansımış, fermuarı inik bir adam minibüse biniyor. Tam iş çıkış saati, minibüs kalabalık, kapasitesinin kaç katı insan var bilemiyorum. Adam etrafı kolaçan ettikten sonra ayakta duran hanımlardan birine yanaşıyor ve birkaç dakika sonra hanımdan "siz şöyle geçin" diye ona yetmeyecek dozda bir tepki geliyor ve adam yer değiştirmek üzere bakınıyor, kendisine en uygun gelen yere yönleniyor ve benim önümde oturan genç kızın üstüne doğru yanaşıyor da yanaşıyor. Kız, ondan uzaklaşıp cama yapışık şekilde yoluna devam etmeye çalışıyor ama birşey söylemiyor. Ben artık sezdiklerime ve farkettiğim duruma dayanamayarak, adamın yanındaki başka bir adama " bir bakar mısınız rahatsız mı bu adam?" diye o rahatsız adamı uyarmasını işaret ediyorum. Adam kötü niyetli adamı dürtüyor ve rahatsız adam başka bir arayışa geçiyor. Derken minibüste rahatsız edilmedik ayakta kadın yolcu kalmıyor ve en son durağı olan oturan genç bir kız yine sesini çıkarmıyor. Artık benim sabrım taşıyor, içimden avaz avaz bağırmak, adamın bir daha bu sapıklığı yapamayağı kadar canını acıtmak istiyorum ve kadınlara sesleniyorum:

"Neden sesinizi çıkarmıyorsunuz? Atmak lazım bu adamı minibüsten, neden maruz kalıyorsunuz? Tecavüze maruz kalana kadar sesiniz çıkmayacak mı? Neden tepki vermiyorsunuz?"

Hakikaten inanamıyorum. Neyin suskunluğu bu? Adamın yaptığı değil de sapıklığa maruz kalmak mı ayıp? Ordan değil burdan buyurun diye kendi başından savıp hedefi farklı yöne yönlendirmek mi doğru olan? Neden korkuyorsunuz?

Bu arada erkeklerden biri de bana yanıt veriyor. "Hanımefendi sizden başka böyle tepki veren yok, demek ki sizden başka herkes memnun bu durumdan" Offf delirecek gibi oluyorum. Kimi adamlar da "kadınlar seslerini çıkarmıyor, akşam akşam biz mi canımızı sıkalım" diyor.

Bunların hepsinin kaynağı HAYIR demeyi bilememek mi? Bu denli bir duruma maruz kalıp hala sesini çıkaramıyor mu bizim kadınımız? Hala nezaket peşinde ordan değil burdan buyurun demenin ötesine neden gidemiyor? O sesini çıkarmayan kadınlara mı yoksa adamlara mı kızmalı?

Evet herkesten önce kişi kendini korumalı; yoksa şehrin ortasında evire çevire dövülüp seyirci toplayan aciz genç çocuklardan farksız bir şekilde sapıklıklara ve tüm çirkinliklere maruz kalırsınız, etrafınızdan da kimse sizi kollamaz. Tabii tepki vermeye cesaret edemeyip susan bir genç kızsa da etraftaki erkek adamların hiç anaları, kız kardeşleri, eşleri ve çocukları yok mu, onların başına gelse yerle bir etmezler miydi adamı diye düşünmeden edemiyorum. Toplumun bu duyarsızlığının sınırı nedir? Bunların yanıtlarını bulamıyorum.

Acaba bu yazının etiketine neler yazmalı ki burada yazdıklarımı öyle çok kişi okusun ki hiç değilse bir nebze birşeylerin farkındalığında katkım olsun...Offff...


“Hayır” diyebilmek öğrenilen ve öğretilebilen sosyal bir beceridir. Bu sosyal becerinin eksikliği, yani “hayır” diyememek ise bir hastalıktır. Daha doğrusu psikolojik ve fizyolojik hastalıklara yol açan tehlikeli bir virüstür.

Sözün kaynağı: http://www.aktuelpsikoloji.com/ Yanlış mı siz söyleyin!